Ομώνυμα λέγονται οι λέξεις που προφέρονται με τον ίδιο τρόπο, αλλά

έχουν διαφορετική σημασία και (συνήθως) γράφονται διαφορετικά:

π.χ. ψηλός (= που έχει μεγάλο ύψος), ψιλός (= λεπτός)
     κλίμα (= καιρικές συνθήκες),   κλήμα (= το αμπέλι).

Στα παραπάνω παραδείγματα οι ομώνυμες λέξεις ψηλός– ψιλός, κλίμα–

κλήμα έχουν διαφορετική ορθογραφία. Αυτό συμβαίνει συνήθως.

Όμως  υπάρχουν και ομώνυμα με την ίδια ορθογραφία:

π.χ. ταινία (= κινηματογραφικό έργο),

ταινία (= σκουλήκι που ζει ως παράσιτο στο έντερο του ανθρώπου).

Παρώνυμα λέγονται οι λέξεις που μοιάζουν αρκετά στην προφορά, αλλά

έχουν διαφορετική σημασία και γράφονται διαφορετικά:

π.χ. σφήκα – σφίγγα
αμυγδαλιές – αμυγδαλές  

       καμάρα – κάμαρα

       αχόρταγος – αχόρταστος        στήλες – στύλος

       στερώ – υστερώ      

       τεχνητός – τεχνικός

Όταν τα παρώνυμα ξεχωρίζουν μόνο από τον διαφορετικό τονισμό, λέγονται τονικά παρώνυμα:

π.χ. σκεπή – σκέπη νομός – νόμος θολός – θόλος γερός – γέρος

περνώ – παίρνω  φορά – φόρα

Οι μαντινάδες

Η λέξη μαντινάδα προέρχεται από την Ενετική λέξη Matinada που σημαίνει νυχτερινό τραγούδι του έρωτα ή του ερωτευμένου. Σύμφωνα με κάποιους προέρχεται από την ελληνική λέξη μαντάτα = ειδήσεις.

Περιζήτητοι στις παρέες ήταν οι μαντιναδολόγοι ή ριμαδόροι. Σε περίπτωση που συναντιόντουσαν  σε ένα γλέντι δύο ή και περισσότεροι ριμαδόροι τότε αυτοί αναμετριόνταν στα λεγόμενα «ντρακαρίσματα» ή «κοντραρίσματα». Σε αυτά κάθε μαντινάδα έρχεται σαν απόκρουση ή γελοιοποίηση εκείνης που ειπώθηκε από τον αντίπαλο πρωτύτερα.

Μαντινάδες συναντάμε σε αρκετά μέρη της Ελλάδας. Το πρώτο στιχάκι που μπορεί να χαρακτηριστεί ως μαντινάδα χρονολογείται στο 13ο αι. Ιδιαίτερη ανάπτυξη έχουν γνωρίσει οι μαντινάδες στην Κρήτη, όπου συνοδεύονται από την Κρητική μουσική. Τραγουδιούνται σε γάμους, βαπτίσια, κατά τη διάρκεια γλεντιού ή χορών. Μέσα από τις μαντινάδες ο λαός εκφράζει τα συναισθήματά του, τις σκέψεις του.